Juryrapporten 17e Groninger Studenten Cabaret Festival

Juryrapport Neveneffecten

De voorstelling is een voorbeeld van klassiek absurdisme in de stijl van Monty Python, Spike Milligan en Jiskefet. Ze vormen een hecht trio met uitstraling en zijn klaar voor het theater. Het programma heeft de illusie van voorspelbaarheid, maar ze slagen erin om ons op het goede moment op het verkeerde been te zetten.
De vrees voor de zoveelste tv-parodie wordt al snel weggenomen door hun absurde invallen, zoals het konijnenpak. De stofzuiger-act is weliswaar voorspelbaar, maar door de uitvoering een absolute klassieker.

De steeds terugkerende wereldkampioenschappen is een leuk gegeven, maar ze komen te vaak terug in een voorstelling van een half uur. Daardoor verliezen ze aan kracht. Aan de andere kant slaagt Neveneffecten er wel in om 750 mensen geboeid naar een leeg podium laten staren. De kampioenschappen zijn al snel voorspelbaar, maar perfect uitgevoerd. De herhaling van dit onderwerp suggereert een soort samenhang die er niet is.

Het snelle programma is goed uitgedacht en daarbij is hun perfecte timing essentieel. De groep heeft een constante spelkwaliteit in de voorstelling, waarbij de teksten ondergeschikt zijn aan de visuele grappen.

Juryrapport Lot de Witte

Op het podium staat een enthousiaste vrouw met lef en uitstraling. De jury zou het enthousiasme zelfs een beetje willen indammen. De vaart van de voorstelling komt nu namelijk niet door de inhoud, maar door de gehaaste uitvoering. Ook is vier keer omkleden in een voorstelling van een half uur te veel. Durf rust te nemen.
Het langdurig schaars gekleed op het toneel staan roept vragen op wat betreft functionaliteit en noodzaak. De daaropvolgende dokterssketch en lied konden op weinig bijval van de jury rekenen. Het is jammer dat daar deze jonge cabaretière in de valkuil van de seksgrappen trapt. Inhoudelijk missen we sterke tekstuele grappen.

De muzikale ondersteuning is op dit moment toereikend, maar biedt te weinig variatie in de structuur van de liedjes.
Tijdens de voorstelling varieert haar stemgeluid continue van heel hoog naar zeer laag. We zijn benieuwd naar Lots eigen stem.

De voorstelling heeft een duidelijke verhaallijn, originele vondsten en fantasievolle overgangen. Een voorbeeld daarvan is het idee van de videogame, hoewel er op de invulling het nodige valt aan te merken. De publieksparticipatie bleef niet beperkt tot het overhandigen van een joystick, het publiek kan de loop van het spel enigszins beïnvloeden.

Met goede coaching en sturing ziet de jury veel mogelijkheden.

Juryrapport Timo Septer

Timo zet de voorstelling meteen goed neer. Hij trekt direct de aandacht naar zich toe door de ketting te spannen en zich te profileren als activist. Hij durft net een stap verder te zetten dan het voorspelbare en zorgt daarvoor voor onverwachte wendingen.

Het clichématige gebruik van de rap, waarnaar word gegrepen als de vocale of muzikale talenten niet toereikend zijn, wordt bij de tweede rap goed verbloemd door het goede taalgebruik. Bij de eerste echter niet! De voorstelling heeft een grote grapdichtheid, maar het niveauverschil tussen de grappen is te groot. Hij paste ook als enige deelnemer zijn teksten aan aan de actualiteit. De voorstelling van gisterenavond was duidelijk beter dan die van vanavond, waardoor de jury twijfelt of hij een constant spel kan neerzetten. De taartscène is hiervan een mooi voorbeeld. Daarbij werd gisteren de spanning goed opgebouwd en bereikte hij met minimale middelen het maximale effect. Vanavond was dat duidelijk minder.

De ketting is een leuk attribuut, maar deze beperkt hem in zijn podiumgebruik. In de ogen van de jury zou hij hier meer mee moeten doen! De aanleiding om de handboeien om en af te doen mist een theatrale invulling. Het verhaal wat hij vertelt is rond en schuurt op de juiste momenten.

Timo zou gebaat zijn bij stemtraining om zijn stem meer 'body' te geven. Bij de eerste rap blijkt ook dat hij meer volume zou kunnen gebruiken. We zien hem als een goede tekstschrijver en uitvoerder. Hij is nog geen volwaardig en stabiel theaterpersoonlijkheid, maar die potentie heeft hij zeker.

Juryrapport Roel C Verburg

Vanuit een donker podium begint Roel zijn act als een personage: de zuiplap. Het toneelmatige openingsbeeld met de lamp boven de tafel, daarachter Roel met sigaret en whiskey, is mooi. Datzelfde beeld zorgt dat de jury het vermoeden heeft een toneelvoorsteling of een monoloog te gaan zien. Dit beeld wordt versterkt omdat Roel zich zowel fysiek als inhoudelijk vastzet achter de tafel.

Dit gaat na verloop van tijd vervelen. Ondanks het goed volgehouden Tom Waits-type leverde dit geen geloofwaardig beeld op. Geloofwaardig en sterk wordt hij pas nadat hij uit het personage stapt en op een meer naturelle manier verhaalt over een schoolfeestje, het achteruit praten en over zijn arrogante periode. Op die momenten wordt de voorstelling meer cabaret dan toneel.
De lijn in de voorstelling is de vraag waarom hij zoveel drinkt. Wij hadden gehoopt op een meer fantasierijke ontknoping of op enige karakterontwikkeling. Als je voor een toneelvorm kiest, dan moet je daar ook iets mee doen. De vorm die hij gekozen heeft verplicht hem tot meer verdieping.

Het gebruik van muziek in de voorstelling is eenvoudig maar adequaat als begeleiding.

De jury ziet vooral potentie in de 'flashbacks' van de voorstelling, waar Roel een personage speelt die meer bij zijn eigen karakter lijkt te liggen. Ons advies is daarom: laat de beperkingen die de toneelmatige aanpak je oplegt los en durf meer van jezelf te laten zien.

Juryrapport Nicolien Opdam

Bij opkomst is direct de relatie met Brigitte Kaandorp en de nieuwe lulligheid gelegd. Gelukkig zet ze al gauw haar eigen persoonlijkheid neer op het podium. Ze heeft weinig nodig om te boeien, want ze gebruikt daarbij haar lichaamtaal goed. Het lijkt alsof de tekst heel erg is uitgeschreven en daardoor komt ze niet natuurlijk over. Het is te bedacht.Omdat ze overgaat in de extremen, zoals de professionele hoer van friesland en haar werk in de banana bar, lijkt het alsof ze grof wil zijn om te shockeren. Het Python-avontuur en de reis door lavenland zijn grappig en herkenbaar. Daarin zit ook het betere en geloofwaardigste verhaal.

De voorstelling blijft afstandelijk waardoor de band met het publiek op de proef wordt gesteld. Haar act de presance is wel evenwichtig en solide en gedurende het programma kwam ze los. We missen de spontaniteit en spanning in het verhaal doordat de indruk werd gewekt dat ze uit het verhaal kon stappen. Shockeren voor het shockeren is niet een doel op zich. Door haar verhaal prikkelend, levendiger en spannender te maken zou de voorstelling aan kracht winnen.

De jury ziet in haar zeker een komisch potentieel mits ze zichzelf toelaat om los te komen van het papier.

Juryrapport Doosjekikker

Doosjekikker kondigt in het programmaboekje al aan dat zij op de lach spelen. Zij zijn er op uit om het publiek te behagen en niet meer dan dat. Dat is jammer, want cabaret mag wat ons betreft best schuren, een beetje pijn doen. Dat zou ook beter passen in de anarchistische vorm van theatermaken die Doosjekikker voor ogen staat.

Helaas heeft Doosjekikker te weinig ideeën voor de volle dertig minuten. Sommige acts worden daardoor onnodig lang doorgespeeld, zoals 'Twaalf' en de Playmobiel-mannetjes dat als snel in herhaling valt. Goed uitgevoerde acts met het zwevende, dan weer loeizware koffertje en het overgooien van het vlammetje, hebben we eerder gezien bij het straattheater. De Rammstein-parodie was erg grappig en verleidde diverse juryleden tot hard gelach, al komt ook deze act ons zeer bekend voor.
De voorstelling bevat goeie aanzetten voor sketches, maar helaas is de uitwerking flauw en vaak mager. Sketches worden veelal niet afgemaakt.
Ook tekstueel is Doosjekikker niet sterk. Dat blijkt met name bij de stukken waarbij zinnen niet worden afgemaakt en verhalen door anderen net even anders worden naverteld.

De scene met de mutsen waarbij het publiek om applaus wordt gevraagd kan de jury niet bekoren. Daarbij vonden we het jammer dat de petjes niet verder werden benut dan die ene begingrap.

De jury is te spreken over het samenspel, waarbij ze elkaar goed aanvullen. Daarbij moet worden gezegd dat Rik Nieuwdorp niet alleen letterlijk boven de andere twee uitsteekt.
'Doosjekikker zont alles' is een associatieve, sketchmatige voorstelling gericht op de makkelijke lach en dat doel wordt bereikt. Mimisch sterk en evenwichtig. De voorstelling zou gebaat zijn bij een originelere en fantasierijke uitwerking..

--

geplaatst op 26 oktober 2003