39e Cameretten festival - 3e halve finale

De derde en laatste halve finale van Cameretten. Aan het eind van de avond wordt bekend gemaakt wie doorgaan naar de finale. Inmiddels is dat dus al bekend. Van eerdere rondes gaat alleen Ted Griffioen door en twee spelers van de derde halve finale. Een weergaloze Richard Groenendijk (een last-minute vervanging voor een uitgevallen Toine van Peperstraten) sleurt het publiek die avond van de ene naar de andere deelnemer. In 1995 was hij er ook bij, maar won niet. Mumtaz Jafri won toen alle prijzen. "Nooit meer wat van gehoord," aldus Groenendijk die de ene na de andere valse opmerking afwisselt met gezellige praatjes met het publiek.


foto: Guido de Visser
Anuar Aoulad Abdelkrim, oftewel Anuar, opent de avond. Als professioneel comedian heeft hij al een flinke ervaring opgebouwd en dat is duidelijk aan zijn bewegingen op het podium en de timing van zijn grappen. Hij is van Marokkaanse afkomst vertelt hij het publiek. Derde generatie. Als je hem vraagt hoe hij zich voelt, Marokkaan of Nederlander, dan zegt hij Marokkaan. Als je hem vraagt wat hij vindt, dan zegt hij Nederlander. En daarmee speelt hij in op de huidige actualiteit. Deze observaties wisselt hij af met stukken die ik eerder van hem zag. Over een optreden in Boxmeer, waar hij de mensen tegen zich in het harnas te jagen door te zeggen dat hij in tegenstelling tot hen wèl goed Nederlands praatte. Verder maakt hij kennis met de koekoeksklok van de buurman, wat weer leidt tot pesterijen middels stampen met loopgips. Als uiteindelijk de politie aan Anuars deur staat en hem vraagt waar ie mee bezig is, zegt hij 'Integreren'. Het is het spelen met vooroordelen tussen Marokkanen en Nederlanders wat Anuar bijzonder maakt ten opzichte van andere deelnemers. Al is het maar vanwege de huidige spanningen in Nederland. Wat mij echter mateloos stoort zijn de vergoeilijkende grappen over het gedrag van vervelende, irritante Marokkaanse jongeren, vooral als ze in groepjes zijn. Het Rotterdamse publiek lacht erom. Misschien wel om dezelfde reden als waardoor de asociale Tokkies in Nederland een rare vorm van populariteit genieten. Anuar vertelt over zijn vriend 'Appie' met wie hij tijdens zijn schooltijd bevriend was. Erg grappig is het wanneer 'Appie' Anuar moet soufleren als die Hamlet ('MoHamlet') speelt. Terwijl hij druk signalen geeft dat hij de volgende regel moet weten zit 'Appie' druk te bellen. Ook leuk is het aanbellen bij mensen met een Ja/Nee-sticker 'Ja, wat is het nou?'
Geweld speelt ook een rol in Anuars verhaal. Van zijn bemoeienis met een ruzie op straat en hij zelf enkele grappen oploopt tot de miscommunicatie van zijn vader met de bank waarna die -hoe grappig- de man van de bank in elkaar slaat. Natuurlijk wel allemaal zo vet aangezet dat je weet dat hij dat niet echt heeft gedaan. Via een -halverwege stoppend- bruggetje van de sexuele voorlichting van zijn broertje komt Anuar in het zwembad en vermaakt daar het publiek met grappen over vreselijk irritant gedrag. Maar sympathie is niet iets waar Anuar zich zorgen over lijkt te maken. De eerste generatie, dat was zijn opa. "Tweede generatie, mijn vader. Derde generatie, Anuar Aoulad Abdelkrim, dat is wie ik ben."
Anuar gaat door naar de finale. Mijn keus zou het niet geweest zijn.
-www.anuar.nl


foto: Guido de Visser
Nathalie Baartman, de tweede deelnemer en student aan de Koningstheaterakademie, zet een programma neer dat je niet snel vergeet. Het eerste wat opvalt is niet zozeer Nathalie zelf, maar haar jurk. Die is zo ouderwets, de ontwerper ervan lijkt te zijn overleden in 1920 na al 30 jaar met pensioen te zijn geweest. Haar vette accent -zou dat nou echt zijn- Ze speelt ook nadrukkelijk met het idee dat ze niet helemaal van deze tijd is, terwijl ze toch in de huidige tijd leeft. De jurk staat plechtig en dat vind ze prachtig. Aandacht trekken kan er ook zo goed mee en dat doet ze dan ook graag, zelfs op de begrafenis van iemand anders. Toch is het niet altijd een goed plan om de jurk te dragen. Zo heeft ze een lijst gemaakt van gelegenheden. Bij een blind date blijkt de jurk toch vooral voor problemen te zorgen. Voor Hemelvaart is ie weer heel geschikt. En voor sollicitatiegesprekken, als je de baan niet wilt. Nathalie houdt de aandacht van het publiek erg goed vast. Pas later valt mij een trommel op. Ze gebruikt 'm tijdens een lied waarin ze zingt hoe graag ze eigenlijk bij een stam zou willen horen, om vervolgens licht willekeurig op de trommel te rammen. Ze besluit dan maar zelf een stam op de richten en weet uiterst sympathiek een man in het publiek over te halen om oerkreten te slaken terwijl ze zich omkleedt tot een soort Frau Antje. Dat ze goed haar lichaam weet te gebruiken tijdens haar voorstelling bewijst ze in de dans die volgt. Ze wil contact. Echt contact. Daarom ergert ze zich enorm aan een op een luide toon bellende man in de trein. Na afloop spreekt ze hem aan. Eerst om te klagen over zijn telefoneren. Maar eigenlijk ook omdat zij wilde dat hij haar aansprak. Dat ze een gesprek zouden voeren waarbij hij wist wat er bij haar speelde. Contact.
Niet alles kon ik bij Nathalie even goed verstaan, vooral door het accent, maar dat was niet erg, want ze is fascinerend om naar te kijken. Wat een innemende theaterpersoonlijkheid. Die persoonlijkheidsprijs moet ook maar weer eens worden uitgereikt. Vanavond zie ik haar weer in de finale.


foto: Guido de Visser
Olaf en Jasper gaan niet door de finale. Dit duo bestaat sinds 1998 en ik zag hen eerder in het kader van het Amsterdams Kleinkunst Festival. Uit die tijd heb ik nog een CD met liedjes. Want liedjes maken, dat kunnen ze zeker. 'Ik drink nooit meer' zingt Olaf als opening, met Jasper als begeleider op de gitaar. Jammer genoeg is het enige dat helpt tegen een kater een biertje. Olaf vertelt over zijn ervaringen als gids op de rondvaartboten in Amsterdam, waar hij zich vermaakt met het in de maling nemen van toeristen. Een lekkend riool? Nee, een natuurlijke bron. Mooi is de vondst waar ze beide tegelijkertijd een lied zingen dat grotendeels overeenkomst, maar net van elkaar afwijkt in de locaties en de naam van het meisje. Jasper laat zien dat hij niet alleen de muzikale begeleider is, maar dat ze een gelijkwaardig duo zijn. De wat slungelige Jasper heeft van nature ook meer de lach aan zijn kont hangen dan stoerdere Olaf, maar jammer genoeg accentueert hij dat wel een beetje overdreven met grootse armbewegingen. Het is sowieso jammer dat de heren op het podium staan met een air van 'wij zijn echt ontzettend grappig'. De grappigheid moet je bewijzen met je materiaal, vind ik. Met een scene over schoolvakken van vroeger waar je eigenlijk geen reet aan hebt, spelen ze het op de herkenning bij het publiek. En dat werkt, de zaal smult. Vooral het touwklimmen bij gym lijkt op Jasper een trauma te zijn uitgelopen, tot vermaak van Olaf. Het titellied 'Geluk ligt in het midden' heeft mooie voorbeelden van momenten waar je net niet helemaal alles perfect hebt. Grappig, maar ook weer aangezet met 'moet je opletten wat nu komt' is wanneer Jasper vertelt over het werken bij de 1 uur-service van een fotozaak. Over hoe huidskleur erg opvalt bij negatieven, waardoor het erg makkelijk is om een duplicaat te maken en een soort van 'best of'-fotomapje bij te houden van vleselijke genoegens van de klanten. Na nog een fraai eigen liedje over 'het meisje van de overkant' richten de heren zich vooral op andermans muziek. Zo moet de tekst van 'Life' van Des'ree het ontgelden. Het is wat gemakkelijk om bij deze opzettelijk fragmentarische tekst te wijzen op inhoudelijke inconsistenties. 'Niemand weet waarom' horen we Volumia zingen. Nou Olaf en Jasper wel. Al missen ze hier de finesse van Frans Halsema die de vragen van Jules de Corte in 'Ik zou wel eens willen weten' beantwoorde. In een nogal dubbelzinnig lied van Kinderen voor Kinderen over een meisje en de liefde voor haar pony, beperken de mannen zich ook alleen maar tot het accentueren van de dubbelzinnigheden. Luid applaus van het publiek, maar toch een beetje jammer als je dat niet op eigen kracht doet.
-www.broodopdeplanken.nl

--

geplaatst op 27 november 2004