In de media: Paulien Cornelisse - 26 feb 2011
"(..) ze kan mooi en geestig fantaseren over alledaagse dingen waar we eigenlijk nooit bij zouden stilstaan als zij er niet was. In haar tweede programma, Hallo Aarde, staat Paulien Cornelisse (..) wederom op het toneel als een wonderlijk wezen dat af en toe rare sprongetjes maakt en wild met haar armen zwaait. Ze straalt een flegmatiek soort verbazing uit (..) Maar niet alles is even raak. Een nummertje onbeholpen acrobatiek, een conference over pratende konijnen of een betoogje over de oorsprong van de uitdrukking ik kan er geen chocola van maken zijn net iets te routineus om echt te verrassen. Al volgt er daarna vaak wel weer iets lachwekkends."
'Commentaar op het icoonmannetje' door Henk van Gelder, in: NRC, 7 feb 2011

"Cornelisse heeft een fijn taalgevoel en een goed ontwikkeld observatievermogen. Door haar liefde voor het detail kan ze van het gewone iets bijzonders maken, en daarmee het publiek met een minder scherp oog voor zich winnen. Het levert glimlachjes op. Maar meer ook niet. En dat is teleurstellend. (..) Misschien smeert ze zichzelf op dit moment een beetje te dun uit met columns, waardoor te weinig vuurwerk overblijft voor het theater. Misschien wordt na zo'n overdonderende ouverture te veel van haar verwacht. (..) het is een aaneenschakeling van onschuldige dingetjes. Het is als een wandeling door een cadeauwinkel: wel aardig, wel lief, maar wat moet je ermee? (..) Ja, leuk hoor. Maar leuk kan ook zo verdomd vervelend zijn."
'Zo ongevaarlijk als dit hoeft cabaret nou ook weer niet te zijn' door Patrick van den Hanenberg, in: Volkskrant, 7 feb 2011

In de media: Paulien Cornelisse - 27 okt 2008
"ze formuleert zorgvuldig en haar mimiek is aanstekelijk. Een beetje sloom, en toch heel erg aanwezig, omdat ze die lijzigheid juist uit een soepel lijf weet te persen. (..) In Dagbraken is ze een vrouw die zich stierlijk verveelt, tot aan het randje van depressief. Zij laat haar gedachten flink dwarrelen en komt dan tot wonderlijke hersenspinsels. Wat moet je doen als je in de smaak valt bij Hitler? Hoe zagen de muzikale huisfeestjes van Ramses Shaffy en zijn gevolg eruit? Behalve een paar gaperige stukken, zijn het grotendeels mooie associatieve, absurde verhalen die de toeschouwer dwingen om mee te gaan. Het slotstuk, waarin ze in de digitale klok allemaal historische jaartallen ziet, is knap, boeiend en origineel. (..) Een intrigerende cabaretière die diepgang op een kolderieke manier kan verkopen."
-lees het volledige artikel
'Intrigerende Cornelisse met associatieve, absurde verhalen' door Patrick van den Hanenberg, in Volkskrant, 27 okt 2008