Hans Dorrestijn

Bio.txt

Het leven van Hans Dorrestijn

Hans Dorrestijn werd op 16 juni 1940 in Ede geboren als tweede zoon in een eenvoudig arbeidersgezin.
Wegens het geven van hulp aan Joden en zijn werk in het verzet komt zijn vader in een concentratiekamp in Amersfoort. In 1941 werd hij gefusilleerd.
Dorrestijn krijgt een stiefvader die de twee broers regelmatig mishandelt. Later zou Dorrestijn een boek over kindermishandeling schrijven: Brandnetels en andere verhalen.

Dorrestijn:

"Mijn milieu is beheerst door mijn niet-geletterde stiefvader, mijn moeder had een AJC-achtergrond. Zij las Dostojevski, de naam Albert Roussel viel al toen niemand er ooit van had gehoord. Hans Lodeizen lag op tafel, en ook de eerste werken van Hermans en Van het Reve. Mijn stiefvader noemde Beethoven Breedhoofd, voor zulk soort grappen ben ik dus allergisch. Hij was de slechtste man op de wereld, terwijl ik de laatste tijd tot de ontdekking kom - en dat is niet echt de bedoeling geweest - dat ik op hem lijk. Een heleboel dingen heb ik van hem meegekregen. Ere wie ere toekomt. Hij was bijvoorbeeld een hartstochtelijk visser, dat ben ik ook geworden en hij kweekte aquariumvissen, net als ik. Iedereen denkt dat vissen ontspannend is, maar het is net een thriller: voortdurend beweegt die dobber en gaat mijn hart tekeer. Een mens moet ergens heen met zijn jachtlust."

"Mijn broer en ik zaten op een school in Hilversum waar kinderen uit arbeidersmilieus zaten en kinderen uit de betere milieus. die jongens en meisjes gingen altijd rechtstreeks naar het lyceum.
Mijn broer is nu wis- en natuurkundige. Ik ging naar een Mulo. Die school was voor mij een soort strafsysteem.
Wat moest ik na de Mulo. De kweekschool schoot over. Toen ik daar klaar was, zeiden ze: 'Je krijgt je akte als je belooft nooit voor de klas te gaan staan.'"

Na de kweekschool (tegenwoordig PABO genoemd) studeerde hij Nederlands MO in Amsterdam. Over zijn studie zei hij:

"Iedereen haalde gewoon zijn kandidaatsexamen en alleen ik struikelde. Ik kon het absoluut niet. Het MO-B heb ik wel gehaald en ik weet dat er een heleboel mensen zijn die dat niet konden. Daarom kon ik ook lesgeven."

Zeven jaar lang werkte Dorrestijn als leraar op het Wagenings Lyceum.

Dorrestijn:

Ik kon geen orde houden. Ik stond zo schools en dor les te geven uit boeken die gewoon voor de eerste klassen middelbare school bestemd waren, maar waar ik vaak zelf geen barst van begreep.
De kinderen hadden door dat ik het helemaal niet kon. Dus was het gebruikelijk dat tijdens mijn lessen de lokalen naast mij ontruimd moesten worden, want daar kon ook geen les meer gegeven worden. Het was echt verschrikkelijk, uren later kwamen de proppen nog naar beneden. En ik stond te tieren en te razen en te smeken en de klas uit te hollen en het kwam wel voor dat de rector me vroeg om er niet zoveel kindertjes uit te sturen, want zijn kamertje was vol, alleen al door de mensen die ik eruitgegooid had. Twee jaar heeft die hel geduurd.

Na een hele lange vakantie heb ik bedacht dat ik het anders moest doen. Niet meer Onze Stijl behandelen waarmee ik alles fout deed, maar Lodeizen en Chris van Geel en Van het Reve voorlezen. Ik heb het met de klassen besproken en omdat het de eerste dag na de vakantie was luisterden ze nog wel. Vanaf dat moment heb ik nooit meer last gehad. En ik heb een paar jaar verschrikkelijk goed lesgegeven. Toen stortte mijn particuliere leven voor de zoveelste keer in en toen kon ik het helemaal niet meer, en ging ik weer veel te veel drinken.
Dan kwam ik voor de klas en ging zo bij m'n lessenaar zitten en zei dat ze maar wat voor zichzelf moesten gaan doen. Dat was een standaarduitdrukking geworden. Op een dag zei één van die jongens op de voorste bank: 'Meneer Dorrestijn, dat is al de derde keer deze week.' Toen ben ik er dus maar mee opgehouden.

Na zijn kortstondige samenwerking met Levi Weemoedt raakt Dorrestijn opnieuw in een diepe depressie.

In de loop der jaren gaat het steeds beter met Hans Dorrestijn de schrijver en de cabaretier. Zijn programma's 'Liederen van wanhoop en ongeloof' en 'Pretpark' deden het redelijk. En 'Na regen komt Dorrestijn' wordt door de pers zelfs unaniem geprezen. Alleen de belastingdienst en het gevecht met de alcohol zorgen voor een domper op de vreugde.

Noodweer (1993) is het eerste toneelstuk van Dorrestijn dat wordt opgevoerd.
Ook zijn volgende theaterprogramma 'Gesmolten IJsberen' uit 1995 loopt goed en anno 1996 zegt Dorrestijn een gelukkig mens te zijn. Hij heeft leuke kinderen, een nieuw huis, een nieuw programma 'Dorrestijn viert oud en nieuw' en een eigen tv-programma 'Positief genieten met Hans Dorrestijn'.

Hoewel we het Dorrestijn allemaal gunnen, hopen we niet dat de zwartgallige teksten van vroeger plaats zullen maken voor vrolijkere liedjes. Maar volgens ons is zelfs dat bij Dorrestijn wel in vertrouwde handen.

Wordt vervolgd...