Jelle de Bruijn is de winnaar van de Wim Sonneveldprijs 2001, Naast de juryprijs won hij ook de publieksprijs. Tweede werd HMS, derde Luider & Van Donselaar.
De jury noemde De Bruijns optreden weliswaar nog te braaf, maar zij zien zeker een goede toekomst voor hem weggelegd, mede door zijn innemende persoonlijkheid.
De Bruijn speelde zijn programma ‘Je moet introeven Kees’, waarin hij een verzamelaar van tranen speelt. Zijn timing is goed en hij toont durf door af en toe lange stiltes te laten vallen. In de interactie met de zaal is hij adrem en tegelijk heel ontspannen. Zijn attributen zijn even opmerkelijk als simpel: schilderijtjes, een kruimeldief en een koffer vol glazen potten. Zijn enige type, een man die afgeeft op de jeugd in ouderwets aandoend taalgebruik komt wat geforceerd over evenals een flink aangezette huilbui. Daar tegenover staat de act met zijn streepjescode-t-shirt (waarin hij bijna terloops het wereldleed opsomt) en enkele absurde verhalen over bijvoorbeeld een vorkheftruckchauffeur.
De tweede prijs was voor HMS, bestaand uit Helena Svestka, Marij van den Boom en Sonsoles Alonso, met hun programma ‘Scat’. De jury sprak over een frisse confrontatie tussen culturen, maar het is nog te braaf en te aardig en eigenlijk nog te bedacht.
Met HMS staan drie verschillende nationaliteiten op het toneel, drie verschillende culturen. Deze cultuurmix leidt regelmatig tot fraai samenspel en mooie liedjes die de hoogtepunten binnen het programma zijn. Helaas worden deze hoogtepunten te vaak afgewisseld met gezochte gedachtengangen en niet altijd even sterke grappen. De benaming cabaret past niet zo goed bij hen, de act komt beter tot zijn recht bij het muziektheater.
De derde plaats was voor Luider en Van Donselaar met hun programma ‘Soms uitverkocht’. De jury vond hen explosieve vrouwen die de belofte van een sterk duo in dit programma niet wisten waar te maken. Het miste subtiliteit en was niet professioneel. Het verstilde slot was in de halve finale een sterk punt, maar dat was in het finale optreden vervangen.
Eerlijk gezegd ligt de humor van de dames ons niet en het programma was voor ons daarom ook weinig genietbaar. Menigmaal bekroop ons het gevoel dat we naar een imitatie van de Amerikaanse komieken Abbott & Costello zaten te kijken. Bij wijze van finale zeiden de dames een dag eerder nog snel een extra act in elkaar gezet hebben om aan het beeld van ‘jong en aanstormend talent’ te voldoen. Dat resulteerde in een dermate flauwe rap-act, zonder ook maar één originele vondst, waardoor de aankondiging des te geloofwaardiger werd.
Met dank aan Marco en Pleun voor het onderbrengen van de redactie 🙂