Je hebt cabaretiers die smaken naar meer. Op Cameretten 2001 smaakte het niet echt. Geen persoonlijkheidsprijs dit jaar, geen man of vrouw met voldoende charisma, persoonlijkheid of integriteit die een dergelijke prijs in ontvangst kan en mag nemen. Dat zegt al heel wat over het vertoonde, dunkt me. Geen echte winnaar, geen al te beste sfeer. Dieptepunt (voor velen) was ongetwijfeld het optreden van oud Cameretten winnaar Marnix Kappers. De goede man is ongetwijfeld in een ver verleden heel erg leuk geweest, maar nu is hij dat allesbehalve. Was het echt allemaal zo erg?! Nee. De optredens waren leuk – op zich – hoewel echte diepgang ontbrak.
Derde werd Sjaak Hartog. Hij heeft erg leuke invalshoeken, van tijd tot tijd ook zeer grappig, maar niet voldoende: zijn optreden mist gewoon kwaliteit. Sjaak heeft nog een (lange) weg te gaan. De optredens waren leuk, maar niet denderend. De nummer 2 van de avond was Laurens Joensen. De man van de makkelijke lach, een man die het publiek aanspreekt. Een man die veel zingt, weinig spreekt, en daarmee misschien kansen laat liggen. De nummer 1 (volgens de jury dus) waren Anne Jan en Sofie.
De Publieksprijs. Wie te kiezen? Proberend met een frisse blik te kijken, was de keuze tot mijn schrik lang niet zo gemakkelijk als vooraf gedacht. Ik zat in dubio. Sjaak Hertog viel gevoelsmatig af, het was kiezen tussen Anne-Jan & Sofie of Laurens Joensen. Het gaat wat ver om te zeggen dat dit een keuze was tussen een ‘Lada en een Trabant’ (zoals een buurman voor mij dat zo gepast wist te zeggen), maar laten we zeggen dat het tussen een ‘Seat en een Volkswagen’ ging. Beetje hetzelfde niveau, wel aantoonbare verschillen, maar gewoonweg geen top’wagens’. Ik koos en koos voor Laurens. En dat deden verreweg de meeste mensen, want Laurens won de Publieksprijs.
Licht applaus voor de kritische kanttekeningen van de jury: Zaal te groot, het nieuwe Luxor niet geschikt, méér vrouwen bij Cameretten (aub), etc etc.
De jury (ver)oordeelde. Sjaak was gewoon niet het type voor een eerste prijs; weinig diversiteit, van stukjes, soms hele stukken waar duidelijk te merken was dat de aandacht van het publiek verslapte. Laurens Joensen kreeg waardering voor zijn muzikale en vocale kunsten, maar kreeg te horen dat hij ’te makkelijk’ wilde scoren. Te makkelijk? Het publiek stond aan zijn kant, om hem werd het meest gelachen. Noem het makkelijk, noem het slim inspelen, maar Laurens was praktisch de enige die op een cht applaus kon rekenen. De jury was hier, misschien wel terecht, oost-indisch doof voor en streefde de publieksprijswinnaar voorbij. Het gaat immers om kwaliteit, en die zit hem niet altijd in het lachen.
Dan blijven Anne-Jan en Sofie over, de onbetwiste winnaars volgens de jury. Het duo verpakt (en ik citeer) gevaarlijke onderwerpen in een kinderen-voor-kinderen onschuld (de hockey-r, kinderlijke typetjes en kinderlijk gedrag) en dat blijkt aan te slaan. Zeer te spreken over de muzikale talenten van Anne Jan; wat minder over zijn mimiek, en ook niet echt te spreken over het spel van Sofie daar zij in al haar doen en laten wat kinderlijk naar voren komt, maakt het eindoordeel er niet minder om: daar waar het schort aan voldoende capiciteiten om een optreden echt goed te krijgen vult de sterkte van dit duo elkaar aan. En opnieuw wint een duo Cameretten. Terecht? Ik weet het niet.
De mystery Guest; Freek de Jonge, kon op heel veel waardering rekenen. Een kleine 50 minuten uit zijn oudejaars conference waren genoeg voor mij om nog eens te gaan kijken of er ergens kaartjes te krijgen zien. In ieder geval zit ik voor de buis op 31 december. U ook hoop ik.
Martijn Mattie