Hoe het dan zit met nat-in-nat schilderen en aquarelleren is even raadselachtig als het verschijnsel droge humor.
Ook sport is nagenoeg humorloos. Ook de zwem- en duikvarianten. Sport gaat, behalve met zweet en energiedrankjes, gepaard met agressie, geweld, competitie, fanatisme en lawaai. Behalve schaak en andere denksporten en beschaafde vormen van biljart (dus niet pool). Sportbeoefenaars vinden zulke disciplines dan ook geen echte sporten, maar spelletjes. Dat is omdat sporters niet vrolijk worden van houten figuurtjes, gekleurde ballen en nodeloos ingewikkelde reglementen. Met serieuze sporters valt eenvoudig niet te lachen.
Er is nog een uizondering: Nordic Walking. In Nederland is Nordic Walking net zoiets absurds als terreinwagens, mountain bikes of wijngaarden. Het lijkt nergens op te slaan dat mensen tijdens het wandelen bij elke voetstap met een stok een gaatje in de klei prikken, of de stokken maar een beetje mee laten slepen over de ondergrond. Het lijkt nog minder op een sport dan een pijpje stoppen. U moet weten dat daar ook nog heel wat bij komt kijken.
Letterlijk alles kan men serieus nemen. Probeert u zelf maar eens een uitzondering te vinden. Ook Nordic Walking kan serieus genomen worden. Er bestaan betaalde cursussen, met instructeurs en certificaten, uitgedeeld door officiële en trotse federaties. Ernstige mensen schrijven zich daarvoor in en leren omgaan met eenvoudige, hoewel nauw luisterend in lengte verstelbare, van hoogwaardige kunststoffen en aluminium of titanium (waarom niet?) gefabriceerde stokken, met afneembare uiteinden. De prijs van een paar gloednieuwe stokken ligt rond de honderd euro. Tweedehands bent u voor een euro of dertig klaar. Verwacht echter niet er als professional miljoenen per jaar mee te verdienen, al is een leren voetbal misschien nog goedkoper.
Grapjurken hebben schijt aan sport en haten lawaai, maar houden van bewegen en dat het liefst in de koude buitenlucht. Meer voor de lol dan voor iets anders. En als dat op een rare manier kan, waarom dat dan op een gewone manier blijven doen? Al kost dat dan vijf euro per tocht?
Tien maart moesten de grapjurken examen doen. De lolbroeken gingen mee om er met een fototoestel een reportage van te maken. Lolbroeken moeten sowieso niet snel lachen. Maar bij het fotograferen van de speciale verrichtigen hadden zij moeite om zich te bedwingen. De koude wind kan hen parten hebben gespeeld, maar de tranen liepen over hun wangen zonder eerst links en dan rechts te kijken.
En daar hebben we dat vocht weer.
Neemt u waar u lol hebt zo serieus als u maar kunt.
Grapjurken doen dat en lolbroeken evenzeer. Neemt u zich gerust een voorbeeld aan ons.
Deze column verscheen eerder in HP/De Tijd. Foto Menno Leutscher