Met een nonchalante pas struint onze presentator van vanavond, Humberto Tan, het podium op. Hij kijkt rustig de zaal in en begint te praten met het publiek. Zo vraagt hij waar de fans zitten van de verschillende spelers en vertelt wat we kunnen verwachten. Geheel anders dan gisteren, maar ook leuk. Het krijgt, ook in dit grote theater, een huiselijk sfeertje. Nog even en ik ga sport wel leuk vinden… De gemoedelijkheid van de presentator zet wel de toon voor de avond. Alle spelers zijn rustig en beginnen met goede moed aan hun voorstelling! En terecht, want het niveau van de avond overstijgt keer op keer dat van gisteren!
Vanavond optredens van Alex Agnew, Anne Jan en Sofie en Theo van den Oever.Vanuit België zijn 35 mensen met een busje meegereisd met de eerste act. Alex Agnew heeft zijn collega’s meegenomen, die al een eerste slok van het Nederlandse bier achter de kiezen hebben. Maar Alex is rustig, Alex vertelt… over zijn jeugd en familie. In ‘The greatest hits you never heard’ gaat het over zijn Engelse vader en Belgische moeder, zijn depressieve zus en muziek. Veel muziek. Van Tom Jones-platen en musicals die zijn vader draaide tot de new age van zijn zus. Veel muziek, hij zingt ook niet onverdienstelijk, maar allemaal fragmenten uit bestaande nummer, waardoor e.a. een beetje te groot medley gehalte krijgt. De Belgische tongval is mooi en zijn Engels is volgens mij uit de omgeving Londen en perfect. Helaas psrak hij wel erg veel Engels. Als gevolg hiervan begonnen mensen in mijn directe omgeving met elkaar te overleggen. Hoewel de tekst wat aan kracht zal inleveren zou ik hem toch adviseren om het te vertalen naar Nederlands. Of natuurlijk alleen nog maar voor jongeren optreden. Wel is hij, net als Najib Amhali of Klaas van Eerden, iemand die veel met (zelfgeproduceerde) geluiden doet. Of het nu de entree van een slechterik uit de film is, het missen van een tram, een sterfscène in een oude cowboyfilm is of een volledige vechtscène tussen hem en 15 ninja’s is… dat maakt niet uit… je hoort alles en hij beeldt het goed uit. Zijn act is leuk om naar te kijken, maar moet meer ruimte krijgen, meer ruimte om al die nummers te brengen en om al die scene’s na te spelen. Ik krijg het gevoel dat 1 uur materiaal in 30 minuten is gestopt en dit ten koste van de rustpunten is gegaan.
Anne Jan en Sofie spelen hun programma "Groen". Een programma gebaseerd op de grondbeginselen van het zapcabaret van De Vliegende Panters met als belangrijkste doel: shockeren. Met hier en daar een letterlijke tekst van De Vliegende Panters en duidelijke verwijzingen naar Youp van’t Hek starten ze in een kakafonie van meningen. En daarna "wordt het gezellig," beweren ze. En of de term ‘gezellig’ nu juist is gekozen weet ik niet, maar er wordt absoluut gelachen. Om de spreekbeurt van Anne Jan over zijn hond Jodie, de spreekbeurt van Sofie over lastenverlichting, het hiphop nummer bestaande uit reclameslogans, de spelletjes technobabbel, de 40-45 grappen en om de discriminatiescène. Het enige waar niet gelachen wordt is het incestnummer waarmee de show wordt afgesloten. En toch sta ik niet te juichen. Het enthousiasme is er en deze mensen gaan absoluut verder komen, maar niet nu en niet hier. Ze zijn nu nog te grof (want laten we eerlijk zijn: je mag shockeren voor het effect, maar zorg dat het leuk blijft!). Hoewel ik niet verkleur van wat 40-45 grappen en ‘leuk bedoelde’ discriminatie, toch klapten hier de zolen uit mijn schoenen. En ze zijn nog te studentikoos. Waar? Overal! Waarom gaan ze het wel redden dan? Simpel… dit zijn leuke mensen om naar te kijken. Ze zijn enthousiast (zo enthousiast dat het me regelmatig vertederde), ze hebben ideeën en de capaciteiten om het ver te schoppen. Ik zou ze graag boeken als gastoptreden van Cameretten 2006 of 7! Maar nu … nee!
Als laatste wordt, geheel niet begeleid door busladingen fans, Theo van den Oever aangekondigd. Theo, de nestor van de avond en waarschijnlijk van alle 9 deelnemers, staat met een geroutineerdheid van een oude rot op het podium. Met liedjes vertolkt in de stijl van Sonneveld en Hermans en teksten in de stijl van Jansen (Fons bedoel ik), zak ik onderuit en ga terug in de tijd. Theo speelt volgens mij vaker en heeft een rust gevonden in zijn podiumstijl. De angst die er bij andere acts is (waarbij de zaal hoopt dat alles goed gaat) is er bij hem niet. De zaal vertrouwt deze troubadour blindelings als hij liedjes zingt over o.a. ‘het Wereld Wijde Web’, ‘De ode aan de vrouw’ en ‘Diana Woei’. We gaan terug naar het ‘ouderwets’ cabaret, lekker gezellig. Hij speelt in op vertrekkende bezoekers (de twee uur voor de pauze is voor menig blaas inderdaad wat lang), hij draagt gedichtjes in de stijl van Hermans voor en haalt als enige tot nu iemand uit de zaal om hem te ondersteunen (Evelien, bedankt namens ons). Ik weet niet wat het is, maar deze man geeft mij een goed gevoel… waarschijnlijk zien we hem zaterdag terug! Het oogt juist, het voelt juist en, laten we eerlijk zijn, hij is leuk. Als hij het niet haalt is dat omdat de jury te bang is dat een en ander te oubollig is! We wachten af!
De tweede avond was wat mij betreft de avond van de gezelligheid en enthousiasme. Heerlijk maar waar … 6 down, nog 3 te gaan!
Patrick Deters
–www.cameretten.nl