Gewoontegetrouw vinden de halve finales van Cameretten (3 halve finales, het blijft wonderlijk) plaats in het Oude Luxor Theater in Rotterdam. Vorig jaar moest Cameretten uitwijken naar Theater Zuidplein vanwege een uitgelopen verbouwing. Ik kan u zeggen: goed gelukt. Was de foyer bij brand voorheen levensgevaarlijk, nu kan je ook langs dinerende cafébezoekers naar buiten rennen. Nee het is echt mooi geworden. En goed toeven in het café.
René van Meurs is de presentator van de halve finales. In 2012 won hij zelf nog de jury- en publieksprijs en nu brengt hij het publiek routineus langs de eerste drie deelnemers: Arbi el Ayachi, Kat met de T van Tirza en Marten.
De eerste speler van vanavond is Arbi el Ayachi. El Ayachi is een Vlaming van Marokkaanse afkomst. En moslim. Dan hoop je direct op een geheel eigen kijk op de actualiteit waarin de angst voor de islam wordt aangewakkerd door aanslagen in het buitenland en binnenlandse politici. Die onderwerpen raakt hij maar lichtjes aan. Elke serieuze opmerking of geengageerd moment wordt al vrij snel afgewend met een grapje. Grapjes maken is zijn verdedigingsmechanisme, zegt hij zelf. Maar ik had zo gehoopt op iets meer diepte. Nu gaat hij niet veel verder dan hoe je ISIS het beste kunt pesten. Een goed moment is als hij praat over zijn overleden broer. Dat eindigt met een mooie wrange grap. Een enkel moment waarbij ik rechtop ging zitten.
Het tempo van El Ayachi ligt ook laag. Veel lager dan dat ik van hem gewend ben als bekwaam comedian. Die stiel heeft hij voor zijn festivaloptreden losgelaten. Hier staat een theatraal cabaretier (met handmicrofoon, dat wel), wiens programma helaas niet een finaleplaats afdwingt.
–www.arbielayachi.be
De tweede deelnemer is een duo, genaamd Kat met de T van Tirza. De dames heten Tirza de Boer en Brechtje Kat, maar wie wie is blijft in het midden. Met de energieke muzikale opening met een fantasietaaltje wordt de aandacht direct opgeeist. Het is de intro een fragmentarisch programma waarbij twee meisjes telkens tussendoor terugkeren. Daarbij is de één (gespeeld door Brechtje) expressief en oppervlakkig en de ander (door Tirza) introvert en iets minder oppervlakkig. Helaas zijn de personages niet zo interessant. Het is meer het spel dat de aandacht vasthoudt.
Muzikaal zit het wel goed. Brechtje speelt adequaat piano en Tirza kan prima zingen, getuige het lied over de patjepeeër. Het lied over de pedofiel bij de speeltuin moet het vooral hebben van het mimen van het gebruik van een looppedaal en andere instrumenten. Later zingen ze in een lied ‘Als je niets meer te zingen hebt’. KAT met de T van Tirza houdt je bij de les met een snelle afwisseling van sketches, maar de inhoud blijft toch wat achter bij het spel van de dames.
–facebook.com/katmetdetvantirza
De avond wordt afgesloten door Marten. Een Vlaming, blijkt. Getrouwd, heeft kinderen en werkt in de psychiatrie. Direct gaat het tempo omlaag. Later wordt duidelijk waarom. Het programma is te karig. Een beloftevolle insteek over de grens van gek en niet gek wordt niet ingelost. Gaandeweg verloor ik echt mijn interesse. Toen hij aan het eind opmerkte dat hij daar eigenlijk zou moeten stoppen, “maar ik moet dertig minuten,” voelde dat als een trap na. Toen moest ik nog een verhandeling over een strontvlieg en stress in de file aanhoren.
Marten zingt meerdere liedjes. Het eerste is geslaagd als een jazzy Sinterklaasliedje gezongen als een rokerige Raymond van het Groenewoud, maar bij de volgende nummers blijkt toch dat zijn gewone zangstem onder de maat is.
Morgen spelen Fabian Franciscus, Jasper Smit en Tom Montfrooy in de tweede halve finale. Toevallig heb ik hen alledrie vaker zien spelen en ik verheug me daar dan ook zeer op.